Αυτό σημαίνει ότι ο Αναξίμανδρος και ο Λεύκιππος ανήκουν στην περιοχή της επιστήμης, ενώ ο Αβραάμ και ο βαφτιστής ανήκουν στην μη επιστήμη.
Σημαίνει, με άλλα λόγια, το ίδιο πράγμα που σημαίνει και το γεγονός ότι γενετική μηχανική και υποβρύχια αρχαιολογία σπουδάζουν ένας στους χίλιους. Ενώ το αυτοκίνητο και το τηλεπιλότ του βίντεο το χρησιμοποιούν οι μάζες και οι πληθυσμοί.
Δ. Λιαντίνης
Το να είσαι Έλληνας στον κόσμο, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά την συντριβή της Ελληνικής αρχαιότητας και το σκοτάδι του χριστιανικού μεσαίωνα, σημαίνει αιώνια καταδίκη στην τιμωρία της μειοψηφίας. Αν ποτέ πάρεις αυτή την απόφαση, θα περπατάς στην έρημο και θα συναντάς όαση μία στις τόσες. Ενώ οι σκορπιοί και τα φίδια θα παραμονεύουν κάθε πέντε βήματα. Όσο και μεγαλώνω τόσο και το πιστεύω. Όσο ξένος αρχίζω και αισθάνομαι προς τον κόσμο τούτο, τόσο και πιο περήφανος γίνομαι. Μακριά από κόμματα, συλλόγους, θρησκείες, μεγάλες ομάδες και όπου αλλού συναθροίζετε ο "ανόσιος όχλος" του Οράτιου. Μακριά από την τηλεόραση, από τα "βιβλία" των τηλεπερσόνων και τα περιοδικά της περιόδου και της αποχαύνωσης. Μακριά από την Ελλάδα του χριστιανισμού και του σοσιαλισμού, των δούλων - επαναστατών και των επαναστατών - επαιτών.
Ω σαν την πολιτεία που έφτιαξε ο Πλάτωνας, έτσι και εγώ ζω στην δικιά μου πολιτεία, όπου δοξάζω ότι δεν μου κολακεύει την ψυχή και ότι δεν μου χαϊδεύει τον νου και εξορίζω από εκεί ότι θέλει να με ταυτίσει με τους εννιακόσιους εβδομήντα του Λιαντίνη. Το ότι είμαι σε καλό δρόμο το αποδείχνει πως στην πολιτεία μου, περπατάει σπάνια που και που κανένας άνθρωπος, κει που γύρω, γύρω βουίζουν οι πολυσύχναστες πόλεις με τα ολόλαμπρα φώτα τους. Μόνο που εκείνους τους ελάχιστους που περπατάν μέσα σε τούτη την άγονη πολιτεία, είναι τους ελάχιστους που αξίζει να τους λογαριάζω σαν ανθρώπους.
Η πολιτεία τούτη είναι άγονη μιας και δεν μοιάζει διόλου με τον παράδεισο, μα μόνο με κείνο τον άγονο βράχο του Αιόλου. Μόνο πέτρα, νερό και ήλιος.
Στην πολιτεία μου δεν έχω τείχη, δεν τα χρειάζομαι. Όπως για την Σπάρτη, τείχη ήταν τα παλικάρια της, για την δικιά μου πολιτεία τείχη είναι η φυγή. Όχι σαν την φυγή του ριψασπίδα Αρχίλοχου, μα μια φυγή που σημαίνει πως όπου έρχονται οι πολλοί κάτι κακό υπάρχει στην πολιτεία και τους έλκει, άρα ήρθε η ώρα να πάω σε μία νέα όπου θα είμαι ξανά μειοψηφία.
Από την πολιτεία μου εξορίζω την κάθε είδους πλειοψηφία επομένως. Εξορίζω τον ανόσιο όχλο των χοιρογρύλιων και των τούρκικων σίριαλ.
Από την πολιτεία μου εξορίζω όσους ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τόσα χρόνια και που τώρα κάνουν πως δεν ήξεραν.
Από την πολιτεία μου εξορίζω όσους ψηφίζουν Καμμένο, Τσίπρα, Μιχαλολιάκο, Καζάκη και κάθε έναν ευκολολόγο, εξακολουθώντας να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Από την πολιτεία μου εξορίζω τους χριστιανούς. Που την ομορφιά της υπαρκτής ζωής την αντικατέστησαν με την ασκήμια και μετέθεσαν την ομορφιά στην φαντασία και στο μετά θάνατον.
Από την πολιτεία μου εξορίζω τους άθεους. Που στον ρεαλισμό είδαν ένα κούτσουρο. Πως τάχα ρεαλισμός είναι απλή περιγραφή του τι βλέπω, καταλήγοντας στο δε βλέπω. Για εμένα ο ρεαλισμός είναι κάτι πολύ πιο λεπτό και θα τον θέσω βασιλιά πολιτείας μου.
Από την πολιτεία μου εξορίζω τους δωδεκαθεϊστές. Διότι τα μαθηματικά που μπορούν και μετράν τους θεούς, εγώ δεν τα γνωρίζω.
Από την πολιτεία μου εξορίζω τους διεθνιστές που θεωρούν όλους τους ανθρώπους το ίδιο και ίσους. Ούτε ίδιος, ούτε ίσος είμαι με κανέναν, μα και ούτε θα ήθελα να γίνω ποτές.
Από την πολιτεία μου εξορίζω τους εθνικόφρονες που μισούν όσους δεν είναι ίδιοι με αυτούς, δηλαδή όλους.
Στην πολιτεία μου τους φιλοσόφους και τους επιστήμονες τους ορίζω υπηρέτες.
Σαν εξουσία στην πολιτεία μου ορίζω τους ποιητές και τούτους οφείλουν να υπηρετούν οι επιστήμες και τούτους οφείλουν να ερμηνεύουν οι φιλόσοφοι. Διότι όπως μας είπε και ο Ρίλκε σε ένα γράμμα προς έναν νέο ποιητή, "δεν είναι μπορετό να συλλάβουμε και να εκφράσουμε όλα τα πράγματα, κι ας θέλουν συνήθως να μας κάνουν να πιστεύουμε το αντίθετο. Τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν, δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια, συντελούνται σε έναν χώρο ανέκαθεν απρόσιτο για τις λέξεις". Σε αυτό τον χώρο οφείλουν να στοχάζονται. Στον χώρο που οδηγούν αλλά δεν φτάνουν οι λέξεις των ποιητών.
Βασιλιά της πολιτείας μου ορίζω τον Όμηρο. Διότι ο Όμηρος είναι όχι απλά το μέτρο, αλλά η ίδια η ποίηση. Είναι ορισμένο στον άνθρωπο, να μην γράψει ποτέ ανώτερη ποίηση από τον Όμηρο. Αν το καταφέρει ποτέ ο υπεράνθρωπος, ο Ζαρατούστρα να γράψει κάτι καλύτερο, θα πρέπει να το ονομάσει κιόλας, διότι εκείνο πια δεν θα είναι ποίηση, θα είναι κάτι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου