Η Ελληνική γλώσσα "των Θεών".

Ο υφέρπων μεσαίωνας στην Ελληνική κοινωνία δεν αφήνει όρθιο τίποτε. Έχει δημιουργήσει φίλτρα και πρίσματα μέσα από τα οποία ο Ρωμιός θέλει να δει τους Έλληνες. Θέλει να πάρει κάτι από την λάμψη τους και ας ξέρει πως δεν την αξίζει. Η ανεπάρκεια του όμως, τον οδηγεί στο να μην μπορεί να βρει τίποτε το εντυπωσιακό στον Ελληνισμό και έτσι να τον μετατρέπει σε "Ρωμιοσμό!" Πραγματικά είναι γελοίο το θέμα πολλές φορές και το ακούς με στόμφο από πολλούς όταν μιλούν για την Ελληνική γλώσσα. Άνθρωποι οι οποίοι απαξιώνουν τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Σικελιανό, πιθανόν αγνοούν τον Κάλβο και ακόμα περισσότερο το δημοτικό τραγούδι, φτάνουν να παινεύονται για την γλώσσα τους.

Στην Ιλιάδα δεν έψαξαν ποτέ το Διομήδη και το πως απέκτησε λόγο στην Ι', αφού αρίστευσε μόνος του στην Ε', ενώ σώπασε στην Γ' μπρος στον Αγαμέμνονα και ας ήταν γιος του τρομερού Τυδέα. Διότι έχει αξία αυτό που κάνεις εσύ και οι πρόγονοι είναι για να σου δίνουν το παράδειγμα και όχι την ίδια τους την λάμψη. Στην Ιλιάδα πήγαν αμέσως στον Αχιλλέα. Και μάλιστα στο τέλος του βιβλίου. 

Αλλά τι είναι η γλώσσα η Ελληνική; Είναι η γλώσσα που έγινε πανανθρώπινη και δίδαξε πολιτισμό; Και αν ναι γιατί; Η απάντηση είναι καταφανώς ΝΑΙ. Η διαφορά είναι στο ΓΙΑΤΙ. Είπαμε για το πρίσμα του μεσαίωνα το οποίο καραδοκεί σε κάθε γωνιά της σκέψης στην Ελλάδα. Έτσι στην προσπάθεια του Ρωμιού να μεγαλοποιήσει τους Έλληνες, στην πραγματικότητα όχι απλά τους μειώνει, αλλά και τους προσβάλει! Ένα μεγάλο παράδειγμα είναι αυτά τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας με τα υπερόπλα των αρχαίων Ελλήνων. Μην μπορώντας να κατανοήσει πως ελάχιστοι Έλληνες τολμούσαν να σταθούν απέναντι στις ανίκητες ορδές της Περσικής αυτοκρατορίας και μάλιστα νικηφόρα, δημιουργούν με την φαντασία υπερόπλα! Έτσι προσβάλει την ανδρεία, τον πατριωτισμό, την αυταπάρνηση εκείνων των σπουδαίων ανθρώπων που κατοικούσαν κάποτε στα ιερά τούτα χώματα. 

Έτσι και με την γλώσσα, την ονομάζει τεχνική ενώ είναι τέχνη. Θεωρεί ότι  την δίδαξαν στους Έλληνες κάποια όντα, εξωγήινα ή θεϊκά, δεν έχει σημασία. Ενώ η γλώσσα είναι η ερωτική τέχνη εκείνου του λαού, στην προσπάθεια να βρει την φυσική του σχέση με την φύση και την φύση του και κατ' επέκταση να εξανθρωπίσει την οικουμένη. Και δεν μπορώ να καταδείξω καλύτερα τα παραπάνω, παρά παραθέτοντας ένα κείμενο από τον μεγάλο δάσκαλο Δ. Λιαντίνη:

Η τέχνη των Ελλήνων είναι η αποτύπωση της συμπεριφοράς τους να ξεπεράσουν τον πόνο που τους έδινε η γνώση τους για τον κόσμο και για τη θέση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Εάν οι Έλληνες δεν έβρισκαν διέξοδο στην τέχνη τους, θά 'παιρναν τα βουνά και τα όρη. Κάτω από κάθε δέντρο θα μας άφηναν και μία αγχόνη.

Μόνο από το σημείο αυτό ξεκινώντας μπορούμε να καταλάβουμε, γιατί η Ελληνική τέχνη στάθηκε το αρχέτυπο για κάθε κατοπινή τέχνη. 

Η λέξη μουσική, από τη μούσα του Ησίοδου και του Ομήρου, και η λέξη θέατρο, από τη θέαση της τραγωδίας στην Αττική, είναι δύο όροι δομής και βάσης για την Ελληνική τέχνη. Αυτές οι δύο λέξης σήμερα περιγράφουν την αντίληψη του ανθρώπου για την τέχνη σε εκατόν σαράντα γλώσσες. Musik, Theater. 

Τι μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι αυτές οι δύο λέξεις γίνανε πανανθρώπινες; Το εξηγεί η δύναμη της αλήθειας που κρύβει μέσα της η Ελληνική τέχνη. Και όχι βέβαια ότι η Ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα των θεών, που έλεγε κάποιος πανεπιστημιακός κωφάλαλος!

Γιατί ο άνθρωπος, όσο και να τον ταΐζουν σανό τα συστήματα, τα κέντρα απόφασης, οι σκοπιμότητες, και οι ντιρεκτίβες, όσο και να μένει ένας "ανόσιος όχλος", ένα profanum volgus στην πλειονότητά του, εντούτοις μέσα του έχει φυσική την όρεξη για γνώση. Που πάει να πει απαραχάρακτη και ανόθευτη.

Δ. Λιαντίνης "Τα Ελληνικά" σελ. 129

Όποιος θέλει να προσεγγίσει τον Ελληνισμό, ας το κάνει ως Έλληνας και όχι ως Ρωμιός. Και τα βιβλία του μεγάλου δάσκαλου είναι ένας δύσκολος, αλλά ασφαλείς δρόμος. Αν δεν τον αντέχει και θέλει να τον νοθέψει με το ψέμα, τότε δεν είναι Ελληνισμός, διότι το πρώτο που έμαθε ο Έλληνας και το έβαλε στην τέχνη του, είναι να αναζητά την αλήθεια σαν τον Οιδίποδα και ας γνωρίζει πως το φως της μπορεί να τον τυφλώσει!