Η ΑΛΗΘΙΝΗ ''ΙΣΤΟΡΙΑ'' ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Κείμενα νόμων αποδεικνύουν
μία μαρτυρική και αιματοβαμμένη ζωή

Έγραψε στις 29.04.2009 ο/η: Λάζαρης Γιάννης

Επιστροφή

Στα τέλη του θ΄ αιώνα ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός έδωσε εντολή σε νομομαθείς να συγκεντρώσουν την έως τότε ισχύουσα νομοθεσία, να αφαιρέσουν όσους νόμους δεν ίσχυαν πλέον και να θεσπίσουν όσους νέους χρειάζονταν. Από την εργασία αυτή προέκυψε μία συλλογή εξήντα βιβλίων, η οποία έμεινε γνωστή ως «Βασιλικά» και ίσχυσε μέχρι τέλους του Βυζαντίου (1.453 μ.Χ.). Μελετώντας τα κείμενα παρατηρούμε, ότι δεν αρκούνται μόνο στην παράθεση των άρθρων και διατάξεων, αλλά και περιέχουν εντελώς ξένα προς νομικά κείμενα αποσπάσματα με ύβρεις εναντίον των ελλήνων, που χαρακτηρίζονται «μυσαροί», «αλιτήριοι» κ.λπ. Αλλά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο τους είναι οι τρομερές ποινές, που προβλέπουν τα άρθρα αυτά κατά των ελλήνων: «αδικήματα» όπως το έθιμο της παρατήρησης της «σπάλας» του αρνιού επέσυραν την ποινή της σταύρωσης (!), η «εμμονή εις την πλάνην των ελλήνων» την ποινή του θανάτου και ταυτόχρονα της δήμευσης της περιουσίας από τα μοναστήρια, η τέλεση από τρίτους σε κάποιο κτήμα κάποιας αρχαίας τελετής την ποινή (στον… ιδιοκτήτη του κτήματος!) των σωματικών βασανιστηρίων (;) και στη συνέχεια των ισόβιων καταναγκαστικών έργων σε ορυχεία κ.λπ. κ.λπ.       Προφανώς βρισκόμαστε μπροστά στις πιο τραγικές σελίδες μιας άγνωστης περιόδου της Ιστορίας, περιόδου μαρτυρικής, αιματοβαμμένης κι ακραίας βαρβαρότητας. «Τα κατά χριστιανών συγγράμματα Πορφυρίου και άλλων αιρετικών καιέσθωσαν, ...οι δε τα λεχθέντα βιβλία έχοντες και αναγιγνώσκοντες, εσχάτως τιμωρείσθωσαν.» («Νομοκάνων» Φωτίου, τίτλ. ιβ΄, κεφ. 2 και 3.) Παραθέτουμε δειγματoληπτικά παραγράφους άρθρων και διατάξεις από την ανθελληνική νομοθεσία του πρώτου βιβλίου. Πρόκειται για ιστορικά ντοκουμέντα απόλυτης αποδεικτικής ισχύος, και γι’ αυτό τα δημοσιεύουμε στην πρωτότυπη γλωσσική μορφή τους. 1. Συγγράμματα ελλήνων:  Καύση επί της πυράς. «Δει τα Πορφυρίου και των ομοίων αυτού συγγράμματα πυρί καίεσθαι» (παρ. 3).       2. Έθιμο παρατήρησης «σπάλας» του αρνιού:  Ποινή σταύρωσης! «Μηδείς τολμάτω θυσίαν ούτε ποιείν, ως εφοράν το ήπαρ και τα σπλάχνα του θυομένου θρέμματος δια το επαγγέλεσθαι τα μέλλοντα, ει δε τις τολμήσει τι τοιούτο ποιήσαι, επήρτηται αυτώ τιμωρία της σταυρώσεως, είτε περί ενεστώτων, είτε περί μελλόντων δια της σπλαγχνοσκοπίας περιεργάζεται» (παρ. 12). Για να θεσπίζουν τέτοιους νόμους με προβλεπόμενη ποινή την σταύρωση τον ι΄ αιώνα, σημαίνει, ότι δεν είχαν καταφέρει ακόμη να εξαλείψουν τη θρησκεία και τα αρχαία έθιμα. 3. Αρχαία ιερά:  Δήμευση υπέρ της Εκκλησίας «Πάντας τους τόπους, ούστινας τοις ιεροίς η πλάνη των παλαιών (= ελλήνων) αφωσίωσε, τη ιδική ημών ουσία βουλόμεθα συνάπτεσθαι... Ταύτα δε, άτινα πολλαίς διατάξεσιν εις την προσκυνητήν εκκλησίαν εβουλήθημεν ανήκειν, η χριστιανική εκκλησία εαυτή διεκδικείτω» (παρ. 15). Έτσι άρχισε να γιγαντώνεται η εκκλησιαστική περιουσία.       4. Προσευχή στα αρχαία ιερά:  Ποινή δήμευσης όλης της περιουσίας και εξορία. «Μηδείς εν διαθέσει και ψυχή προσκυνούντος η ευχομένου τα πάλαι (=ελληνικά) κεκλεισμένα ιερά νυν θρησκευέτω· απέστω της ημετέρας γενεάς το τοις αθεμίτοις και καταράτοις ειδώλοις την προτέραν τιμήν αποδίδοσθαι, η στεφανούσθαι ασεβείς των ιερών παραστάδας, η τοις βεβήλοις βωμοίς ανάπτεσθαι πυρσούς... ως δημοσίω δικαστηρίω υπεύθυνος γεγονώς του τηλικούτου δράματος την νόμιμον υπομενέτω κατηγορίαν και ελεγχόμενος δημευέσθω πάσαν αυτού ουσίαν και εξοριζέσθω» (παρ. 17). Δήμευση περιουσίας κι εξορία σε όποιον έκανε οτιδήποτε στα «πάλαι κεκλεισμένα ιερά», όσα δηλαδή δεν είχαν ακόμη κατεδαφίσει (βλ. «Η Θαμμένη Ελλάδα»).       5. Αρχαία τελετή σε ξένο κτήμα τελούμενη από τρίτους:  Ποινή δήμευσης περιουσίας (του ιδιοκτήτη!)  σωματικά βασανιστήρια (του ιδιοκτήτη του κτήματος)  και ισόβια καταναγκαστικά έργα σε μεταλλείο (του ιδιοκτήτη)! «Όσα πολλάκις τοις της ελληνικής θρησκείας απηγορεύσαμεν, μηδείς επιχειρείτω του λοιπού ποιείν, ειδώς ως δημοσίω εγκλήματι περιπίπτει ο τούτοις τολμών επιχειρείν, επί τούτου δε βουλόμεθα τα τοιαύτα δράματα εκκόπτεσθαι, ότι, καν εν αλλοτρίω αγρώ η οίκω τι τοιούτό ποτε αμαρτηθείη, ειδότων των δεσποτών του οίκου η του κτήματος, αυτός μεν ο οίκος η το χωρίον τω ταμείω προσκυρωθήσεται (= θα δημευθή)· οι δε τούτων δεσπόται υπέρ ων όλως ειδότες συνεχώρησάν τι τοιούτο γενέσθαι, ει μεν αξία τινί η στρατεία κοσμούνται, της αξίας και της στρατείας εκπίπτουσιν, αλλά δημευθέντες τιμωρούνται· ιδιωτικής δε τύχης υπάρχοντες μετά τας του σώματος βασάνους τοις έργοις των μετάλλων διηνεκώς παραδοθήσονται» (παρ. 18). Δηλαδή κι αυτός, στην κατοχή του οποίου ήταν το μέρος, όπου είχε πραγματοποιηθεί τελετή, να καταδικάζεται σε ισόβια αναγκαστικά έργα σε ορυχεία.            «Ζητούντες καθ’ εαυτούς η παρά των επισκόπων μανθάνοντες κωλυέτωσαν οι άρχοντες τα παρά των ελλήνων, και γενόμενα δε τιμωρείτωσαν η μη δυνάμενοι μηνυέτωσαν και προσκυρούτωσαν όσα προσώποις ελληνικοίς δεδώρηται η καταλέλειπται τοις πολιτικοίς δικαίοις· πάντων όσα κατ’ αυτών η υπέρ των εκκλησιών προεισενήνεκται κυρίων όντων και εντεύθεν βεβαιουμένων» (παρ. 19).       Ο Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός, που εξέδωσε την ανθελληνική νομοθεσία των «Βασιλικών» ήταν γυιός του αρμενοσλαύου αυτοκράτορα Βασιλείου Α΄ ή νόθος γυιός του εβραϊκής καταγωγής αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ (βλ. «Ούτε ένας έλληνας βυζαντινός αυτοκράτορας!».) Έγραψε χρησμούς περί του μέλλοντος, προσευχές, θρησκευτικά άσματα και διάφορα άλλα παρόμοια. Αν και συγγραφέας τέτοιων «έργων» όμως, δεδομένου ότι η φιλομάθεια δεν θεωρείται προσόν για το χριστιανισμό («μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι») του προσήψαν το προσωνύμιο «Σοφός», όχι ως επαινετικό αλλά ως κοροϊδευτικό, γεγονός που αποσιωπάται -για ευνόητους λόγους- από τους σύγχρονους βυζαντινολόγους. 6. Γιά πρώην εκχριστιανισθέντες και τώρα ελληνίζοντες: Ποινή θάνατος «Πάντων των επιτιμίων, όσα παρά των προβεβασιλευκότων κατά τηςελληνικής ηπείληται πλάνης ή υπέρ της ορθοδόξου πίστεως εισενήνεκται, κυρίων και βεβαίων διηνεκώς όντων τε και δια της παρούσης ευσεβούς νομοθεσίας φυλαττομένων, επειδή τινες εύρηνταιτη των ανοσίων και μυσαρών ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη κακείνα πράττοντες, άπερ εις δικαίαν οργήν κινεί τον φιλάνθρωπον θεόν, ουδέ τα περί τούτων αδιόρθωτα καταλιπείν υπέστημεν, αλλά γνόντες, ως την του αληθινού και μόνου θεού καταλιμπάνοντες προσκύνησιν ειδώλοις αλογίστω πλάνη θυσίας προσέφερον και πάσης ανοσιότητος μεστάς εορτάς επετέλουν, τους μεν ήδη ταύτα ημαρτηκότας μετά το αξιωθήναι του αγίου βαπτίσματος προς τα ελεγχθέντα αυτών αμαρτήματα εκδικήσει τη προσηκούση και ταύτα φιλανθρωπότερον υπεβάλομεν· του δε λοιπού δια του παρόντος νόμου προαγορεύομεν άπασιν, ως οι μεν γινόμενοι χριστιανοί και του αγίου και σωτηριώδους αξιούμενοι καθ’ οιονδήποτε χρόνον βαπτίσματος, ει φανείεν έτι τη των ελλήνων εμμένοντες πλάνη, τιμωρίαις εσχάταις (=ποινή θανάτου) υποβληθήσονται.            Όσοι δε μήπω του προσκυνητού βαπτίσματος ηξιώθησαν, τούτους προσήκει καταδήλους εαυτούς ποιείν η κατά την βασιλεύουσαν ταύτην πόλιν η εν επαρχίαις διάγοντας, και προσιέναι ταις αγιωτάταις εκκλησίαις άμα γαμεταίς και παισί και παντί τω κατ’ αυτούς οίκω και διδάσκεσθαι την αληθινήν των χριστιανών πίστιν, ούτω δε εκδιδαχθέντας και καθαρώς αποβαλόντας την προτέραν πλάνην αξιούσθαι του σωτηριώδους βαπτίσματος, η τούτων ολιγωρούντας ειδέναι, ως ούτε μεθέξουσί τινος των της ημετέρας πολιτείας, ούτε ουσίας κινητής η ακινήτου κύριοι είναι συγχωρηθήσονται, αλλά παντός αφαιρεθέντες πράγματος εν ενδεία καταληφθήσονται (ολοκληρωτική αφαίρεση περιουσίας) προς τω και ταις αρμοδίαις υποβληθήσονται ποιναίς.»       7. Διδασκαλία ελληνικών:  Ποινή εξορία ή θάνατος «Παν δε μάθημα παρά των νοσούντων την των ανοσίων ελλήνων μανίαν διδάσκεσθαι κωλύομεν, ώστε μη κατά τούτο προσποιείσθαι αυτούς παιδεύειν τους εις αυτούς αθλίως φοιτώντας, ταις δε αληθείαις τας των δήθεν παιδευομένων διαφθείρειν ψυχάς, αλλά μηδέν εκ του δημοσίου σιτήσεως απολαύειν αυτούς, ουκ έχοντας παρρησίαν, ουδέ εκ θείων γραμμάτων η πραγματικών, τοιούτου τινός άδειαν αυτοίς εκδικείν.            Είτε γαρ ενταύθά τις, είτε κατά χώραν φανείη (= νοσών την των ελλήνων μανίαν) τοιούτος ων και μη προσδραμών ταις αγιωτάταις ημών εκκλησίαις μετά των οικείων, ως είρηται, παίδων και γαμετών, ταις προδηλουμέναις υποπεσείται ποιναίς και τας μεν αυτών ουσίας εκδικήσει το δημόσιον, αυτοί δε εξορία παραδοθήσονται· ει δε τις εμφωλεύων τη ημετέρα πολιτεία θυσίας και ειδωλολατρίας αμαρτάνων αλώ, ούτος ταις εσχάταις υπαχθήσεται τιμωρίαις (=ποινή θανάτου)» (παρ. 20.)                Στο Βυζάντιο ακόμα κι αυτούς που ήταν χριστιανοί, αλλά αρνούνταν την Παλαιά Διαθήκη, τους κατηγορούσαν «επί ελληνισμώ», αδίκημα για το οποίο ο βυζαντινός νόμος προέβλεπε την ποινή του θανάτου με βασανιστικό τρόπο. Οι Παυλικιανοί, που εμφανίστηκαν κι έδρασαν στη Μ. Ασία, αρνούνταν την Παλαιά Διαθήκη, την τριαδικότητα του θεού, την ιερωσύνη, το βάπτισμα και τη θεία ευχαριστία, ονόμαζαν δε «ρωμαίους» τους ορθόδοξους. Επί τρεις αιώνες (ζ΄, η΄, θ΄) υπέστησαν επανειλημμένους διωγμούς από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Απόηχο της δράσης τους βρίσκουμε στον Ακριτικό Κύκλο, χωρίς όμως οι αναφορές, που περιέχονται στα έπη του Διγενή να επιτρέπουν ταυτίσεις και ιστορικά συμπεράσματα. Υποστηρίχτηκε ακόμη, ότι ρωσσικά ακριτικά τραγούδια, διασώζουν τον πυρήνα μιας «Παυλικιανής εποποιίας». Στην παραπάνω μικρογραφία από τη χρονογραφία του Ιωάννη Σκυλίτζη εικονίζονται σκηνές από τις εκτελέσεις και τα βασανιστήρια των Παυλικιανών. 8. Άρνηση νηπιοβαπτισμού:  Ποινή: δήμευση περιουσίας και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. «Θέλει τους έλληνας βαπτίζεσθαι και τα τέκνα αυτών χωρίς αναβολήςμικρά όντα, τα δε τέλεια προδιδάσκεσθαι κατά τους κανόνας και τας γραφάς» (Νομ. Φωτ. τίτλ. α  κεφ. ε ).  «Κακείνο δε νομοθετούμεν, ώστε και τα τούτων τέκνα μικράς ηλικίας όντα και δίχα τινός αναβολής τυγχάνειν του σωτηριώδους βαπτίσματος, ως των ήδη την ηλικίαν προβεβηκότων δεομένων του προεδρεύειν ταις αγιωτάταις εκκλησίαις κατά τους θείους κανόνας και τας θείας εκδιδάσκεσθαι γραφάς, ούτω τε γνησίας αντιλαμβάνεσθαι μετανοίας και την παλαιάν (των ελλήνων) αποσεισαμένους πλάνην του προσκυνητού τυγχάνειν βαπτίσματος. Τούτον γαρ τον τρόπον βεβαίως αν δέξαιντο και διαφυλάξειεν την αληθινήν των ορθοδόξων πίστιν και ου πάλιν επί την παλαιάν μεταβάλοιεν πλάνην.            Όσοι δε αν προφάσει του στρατείαν η αξίωμα η ουσίαν έχειν αυτοί μεν εσχηματισμένως προσήλθον η προσέλθουν τω σωτηριώδει βαπτίσματι, τας δε αυτών γαμετάς η παίδας η τους άλλους τους κατά τον αυτών όντας οίκον επί της ελληνικής καταλείψαιεν πλάνης, τούτους προστάττομεν δημεύεσθαί τε και καθάπαξ μη μετέχειν της ημετέρας πολιτείας, αλλά και τιμωρίαις υποβάλλεσθαι ταις αυτών αξίαις, ως αυτόθεν όντας φανερούς, μη καθαρά πίστει του αγίου τυχείν βαπτίσματος· ταύτα τοίνυν επί τοις αλιτηρίοις έλλησι ...δεδήλωται, νομοθετούμεν» (παρ. 20).       9. Συγγραφή μαθηματικών έργων:  Καύση των βιβλίων και εξορία του συγγραφέως «Οι μαθηματικοί τας οικείας βίβλους εν όψεσι των επισκόπων καιέτωσαν, ούτω τε τη ορθοδόξω θρησκεία παραδιδόσθωσαν, μηδεμίαν επανόδου προς την οικείαν πλάνην ελπίδα φυλάττοντες· μη ανεχόμενοι δε και της Ρώμης (= Κωνσταντινούπολης) αυτής και της εκάστη πόλη διαγωγής εκβληθήσονται· ει γαρ μετά ταύτα η εν πόλει φανώσι η ταις αυτών χρώμενοι διδασκαλίαις εξοριζέσθωσαν» (παρ. 21). *      *      * Τα εξοντωτικά άρθρα κατά των ελλήνων από τη βυζαντινή νομοθεσία –όχι των πρώτων χριστιανικών, αλλά– των μεταγενέστερων αιώνων, που παραθέσαμε, δεν καταργήθηκαν ποτέ και αποτελούν την πιο σύγχρονη και αναμφισβήτητη απόδειξη, ότι το Βυζάντιο ουδέποτε εξελληνίστηκε, αντιθέτως παρέμεινε μέχρι τέλους σταθερό στον ανθελληνικό ιδεολογικό του προσανατολισμό.